Hmmm...mój najciekawszy sen...to była chyba raczej jakaś dziwna wizja a nie sen...
Jak miałam dwa latka, to śniło mi się, że mam wielkiego robaka na plecach, podeszła do mnie wtedy babcia, powiedziała, że to nie mój robak i przyczepiła sobie go do pleców....Położyła się i już nie mogła wstać....
Dwa tygodnie po tym śnie....okazało się, że babcia ma raka, w tym samym miejscu gdzie ja miałam tego robaka i gdzie sobie go przypięła...
Moja mama mi to ostatnio opowiadała...i opowiada zawsze jak mam podobne sny...

Na pewno.

Mi się to śniło jak miałam dwa lata...i czasem śnią mi się podobne sny...

W tej chwili przychodzi mi do głowy tylko jeden sen.

1. Można go uznać za koszmar. Pamiętam go bardzo dokładnie, jakby to wydarzyło się na prawdę... Była noc. Wracałam do domu ciemnymi ulicami rozciągającymi się pomiędzy starymi kamienicami. Usłyszałam za sobą jakiś szelest, potem krzyk. Obróciłam się gwałtownie. Zobaczyłam dwóch ludzi. Mężczyzn. Widziałam, jak kogoś mordują. Stałam osłupiała przez chwilę. W świetle latarni doskonale widać było ich twarze. Stałam tam jak głupia, póki nie obrócili się w moją stronę z nożami w ręku. Zaczęłam uciekać. Biegłam tak szybko, jak tylko mogłam. Nie pamiętam gdzie ani jak się schowałam, ale udało mi się uciec. Wstrząśnięta tym co widziałam wróciłam do domu.
W gazecie zobaczyłam artykuł o zwłokach kobiety znalezionych przy jakieś tam ulicy. Wszystkich, którzy mogli coś o tym wiedzieć prosili o kontakt. Opowiedziałam mamie, o tym, co widziałam. Zadzwoniłam na policję i powiedziałam, że widziałam sprawców. Kazali mi przyjść jutro. I wtedy się zaczęło. Zaczęli mnie śledzić, czekali na odpowiedni moment aby mnie zabić. Na każdym kroku czułam na sobie ich spojrzenia. Następnego dnia złożyłam zeznania na policji. Sporządzili portret sprawców. Złapali ich, przesłuchali, po czym wypuścili,  nie mogli ich zatrzymać ze względu na zbyt małą ilość dowodów świadczących przeciwko nim. Szantażowali mnie, dostawałam listy z pogróżkami. Poszłam z tym na policję, dostałam ochroniarza. Czuwał dzień i noc, ale mimo to nadal nie czułam się bezpieczna. Był dzień przed rozprawą. Wracałam w nocy ze sklepu (nie mam pojęcia, czemu wyszłam z domu o tak późnej porze, skoro dwóch morderców chciało mnie zabić). Padał deszcz. Ochroniarz szedł za mną. Wracałam tymi samymi uliczkami, co tamtej, feralnej nocy. Obróciłam się do tyłu, ochroniarza nie było. Zaczęłam biec, zza zakrętu wyskoczyli mordercy. Wybiegłam na plac. Nie było tam żywej duszy. Przewróciłam się w kałużę. Powoli się podnosiłam. Dobiegli do mnie. Jeden przyłożył mi nóż do szyi i powiedział 'death is your destiny' (nie mam zielonego pojęcia, czemu po angielsku). Nie wiem czy mnie zabił, czy nagle wyskoczył cały oddział policjantów i mnie uratował. Sen się skończył po słowach, które wypowiedział morderca. Gdy się obudziłam myślałam, że umrę ze strachu. Wydawało mi się, że słyszę kroki. Każdy najcichszy szelest sprawiał, że ogarniał mnie strach. To był jeden, z moich najgorszych koszmarów.

Zadziwia mnie czasem to, jak szczegółowo pamiętam moje sny. Może potem jeszcze jakiś napiszę.