Legenda posiada rodowód w średniowieczu, lecz można odnaleźć w niej szczątkowe informacje o Celtycko- Germańskiej przeszłości. Jeśli zajmiemy się postacią smoka (i całej legendzie) to musimy przypatrzeć się ścisłemu symbolizmowi. Smok jest Chrześcijańskim symbolem szatana, ciemności i pierwotnego zła połączonego z grzechem. Dlatego żeby zrozumieć prawdziwą wymowę tego mitu musimy przypatrzeć się postaci szatana. Jest on przedstawiany jako połączenie człowieka i zwierzęcia. Ukazuje wszystkie, rządzę popędy i całą zwierzęcą naturę człowieka. W pewnym sensie jest bliski greckiemu Bachusowi czy Dionizosowi, dlatego możemy uznać, że jest symbolem solarnym w „dzikim” i zdobywczym jego aspekcie. Tak, więc na podstawie powyższej charakterystyki wiemy, czym jest już smok teraz pozostaje jego niedoszły pokarm, czyli dziewica. Dziewictwo dla ludzi średniowiecza oznaczało przede wszystkim bogobojne życie bez grzechu dopiero na drugim miejscu postrzegano dziewictwo jako brak odbytych stosunków seksualnych.

Sumując smok pożerający dziewicę oznacza
1. Zatracenie się w grzechu i odejście od boga
2. Pierwszy stosunek seksualny. Jednak w tym dramacie jest miejsce, dla trzeciego aktora- rycerza. Rycerz od czasu rekonkwisty kojarzony był z czystym wojownikiem walczącym w imię boga stanowiącym wzór cnót. Nawet rycerski miecz kojarzony był z symbolem krzyża (ciekawe porównanie mając na względzie, że miecz służył do zabijania). Czyli rycerz zabijający smoka oznacza 1. „opatrzność bożą” chroniącą dziewicę od zatracenia się w grzechu 2. stłumienie seksualnych popędów przez przekierowanie swych myśli na postać boga. Mam nadzieję, że chociaż trochę ułatwiłam odbiór drugiego sensu legendy, musimy pamiętać, że średniowieczne teksty posiadają prawie zawsze więcej niż jedno znaczenie, a te podstawowe każdy zna.




Opowieść o świętym Jerzym i smoku jest legendą, przybyłą do Europy podczas krucjat i ponownie opowiedziana w formie romansu. Najwcześniejszy znany opis mitu pochodzi z rejonów Kapadocji i powstał na początku XI wieku (w ikonografii Kościoła Prawosławnego Jerzy przedstawiany jako żołnierz jest od końca siódmego wieku).

W pełni rozwiniętej wersji zachodniej, smok zrobił swoje gniazdo na źródle, którego woda zaopatrywała miasto "Silene" (prawdopodobnie późniejsza Cyrena) w Libii lub miasto Lod, zależnie od źródeł. W konsekwencji, mieszkańcy musieli wypędzać smoka z jego gniazda, na czas, gdy nabierali wodę. Każdego dnia oferowali smokowi owcę, a jeśli jej nie znaleźli, musieli oddać zamiast jej jedną z dziewczyn. Ofiara była wybierana przez losowanie. Pewnego razu losowanie wskazało księżniczkę. Monarcha żebrał o jej życie, jednak bez rezultatu. Miała zostać ofiarowana smokowi, lecz na jego drodze pojawił się święty. Stanął twarzą w twarz ze smokiem, obronił się znakiem krzyża, pokonał go i uratował księżniczkę. Wdzięczne miasto porzuciło pogaństwo i przeszło na chrześcijaństwo.

W średniowiecznych romansach broń (lanca lub miecz, w zależności od wersji), którą św. Jerzy pokonał smoka nazywała się Ascalon.