Ostatnio - śni mi się "dom" i "rodzina".

W końcu przyśniło mi się coś godnego uwagi!

Byłam w jakimś kraju do złudzenia przypominającym Rohan. Nie miałam pojęcia jak i dlaczego się tam znalazłam, przy sobie miałam tylko długi nóż. Zaczęłam przemierzać step i w końcu dotarłam do wielkiego urwiska, z którego miałam widok na ogromną połać terenu. Zobaczyłam dwie masywne armie zbliżające się do siebie, nad nimi kołowały jakieś stworzenia, które przypominały gryfy. Widziałam, że jedna z armia ma wielką przewagę liczebną i z jakiegoś powodu wiedziałam, że jeśli to oni wygrają, stanie coś nieokreślonego, lecz na pewno bardzo złego. Znalazłam ścieżkę prowadzącą w dół tego urwiska i zbiegłam na dół, wyjątkowo szybko znalazłam się na polu bitwy, czy raczej przy nim, w obozie tych dobrych. Znalazłam tam Robin z "Witch hunter Robin", która była głównym dowódcą i zaproponowałam jej, że pomogę w walce. Zgodziła się, mówiąc, że przy przewadze wroga każda jednostka się przyda. Pognałam na pole walki, okazało się, że walczymy przeciw hordom orków. Zamiast użyć długiego noża wyjęłam nie wiadomo skąd, uwaga, pokeballe, z których wyszła armia nidokingów ( obrazek ) oraz lucario ( obrazek ), który nimi kierował i w ogóle okazał się być człowiekiem zaklętym w ciało pokemona. Z pomocą pokemonów bitwa została wygrana, ale w ostatnim momencie odstałam od orka-niedobitka dzidą w brzuch. Wtedy mnie i kilka osób otoczył mur ze światła. Jakkolwiek to nie brzmi, wtedy w tle włączyła mi się piosenka Myslovitzu, "Cisza i wiatr"... No i zdałam sobie sprawę, że umieram. Podeszłam do lucario, pożegnałam się z nim i go przytuliłam, następnie podeszłam do Robin, uścisnęłam jej rękę, powiedziałam "Żegnaj, czarownico.", a ona w odpowiedzi tylko dziwnie się uśmiechnęła. Wszyscy oprócz mnie przeszli przez mur ze światła, a ja na chwilę straciłam przytomność. Gdy się ocknęłam, stałam w ciemnym pokoju oświetlonym kilkoma świecami. Przy stole siedziała jakaś blondwłosa kobieta z warkoczem, studiując stare mapy, a o ścianę opierał się chłopak, a oko 18-letni, w długim czarnym płaszczu i rudych włosach do ramion tak śmiesznie opadających na oczy. Ten facet mnie zobaczył i powiedział, że od dziś będę nowym narratorem opowieści o mieście śmierci. Powiedział, że jak na razie moja rola ogranicza się do obserwacji mieszkańców miasta, czyli dusz zmarłych i spisywania co ciekawszych wydarzeń, dopóki nie nauczę się jak przekształcać wydarzenia w słowa we własnej głowie.
Wyszłam z tego pokoju i znalazłam się na wybrzeżu Ryoshima, lokacji z gry "Ookami". Zbiegłam schodkami do plaży i jakimś cudem znalazłam się na lodowej ścieżce prowadzącej do wrót do miasta śmierci. Usiadłam sobie na jakiejś deseczce i niczym na sankach pojechałam do wrót, gdzie spotkałam koleżankę z podstawówki, która powiedziała, że chce opuścić miasto i wrócić na Ziemię, bo śmierć się pomyliła i wzięła ją zamiast jakiejś starej kobiety. Zebrał się spory tłumek, wszyscy jej to odradzali, bo w 9 przypadkach na 10 gdy ktoś nieupoważniony próbował przekroczyć te wrota, utykał w nicości. Ona jednak przeszła przez nie. Po chwili doszła do nas jakby jej myśl, że udało się, jest w domu i "do zobaczenia po śmierci". Podniesiono wiwat, po chwili jednak tłum uspokoił się i dusze powróciły do swoich zajęć. Wróciłam na długie schody, którymi szłam wcześniej. Na stopniu siedział rudowłosy chłopak, gdy się zbliżyłam uśmiechnął się i podał mi zwój pergaminu oraz pióro. W tym momencie niestety się obudziłam D:

Rany, to był chyba najfajniejszy sen w moim życiu o.O

Mi się śnią naprawdę różne i dziwaczne rzeczy. Raz mi się śniło, że jestem w XIX-wiecznej Francji i gonie jakiegoś chłopaka do piekarni. Wchodzę i tam stoją worki z pszenicą, które zamiast pszenicy miały karabiny maszynowe oraz amunicję. O.o Czasem mi się śnią moje postaci, które wymyśliłam i powstaje z tego trochę taki film. xD Raz mi się śni Maciek z byłej 3 klasy gimnazjum śpiewający piosenkę Iron Maiden - Brave New World na lekcji angielskiego... O.o Czasem zwykły sen, że spadam w dół... i budzę się z drgawkami.