Były wilkołaki to i wampiry dodamy do paki ;)
Wampir – fantastyczna istota, najczęściej żywiąca się ludzką krwią, prawie nieśmiertelna, o ludzkiej postaci i charakterystycznych wydłużonych kłach. Zależnie od źródła, wampirom przypisywane są liczne zdolności paranormalne, m.in. regeneracja, czytanie w myślach, przewidywanie przyszłości, lewitacja czy telekineza. Według niektórych źródeł: nie mogą się ukazywać ludziom; są nieludzko szybkie, silne i mają wiecznie zimne, blade i twarde ciało, mają idealne rysy, są nieziemsko piękne; unikają słońca, gdyż pod wpływem promieni słonecznych giną w wyniku spalenia.
Według słowiańskich wierzeń, wampir (zwany także wąpierz, upiór, upir, martwiec, wiesczy, wupi) powstawał z niepogrzebanych (niespalonych) zwłok, stąd jego silne związki z własną rodziną – jej dręczenie, jeśli nie dopełniła obowiązku wobec zmarłego, oraz stosunki mężczyzn-wampirów (zmarłych daleko od domu, zaginionych i powracających) z własnymi żonami. Jego dzieci mają dar rozpoznawania wampirów i ich niszczenia. Wiara w wampiry musiała nasilić się po przyjęciu chrześcijaństwa i zarzuceniu ciałopalenia.
Zmarły mógł się przeistoczyć w wampira (wąpierza, upiora) z różnych przyczyn. Stawali się wampirami ludzie, których za życia ktoś przeklął; zmarli śmiercią gwałtowną; ci których zwłoki sprofanowano (przy czym ciekawym jest, że aby zabić wąpierza należy właśnie dokonać profanacji jego zwłok); zmarli, nad którymi przeskoczyło zwierzę, samobójcy i wiedźmy. W niektórych regionach wierzono także, iż potencjalnymi wąpierzami są ludzie rudzi, leworęczni, posiadający jedną zrośniętą brew lub wyposażeni w podwójny komplet zębów. Brak stężenia pośmiertnego i rumiana twarz były znakiem iż zmarły może przeistoczyć się w wąpierza. Objawami działania upiora miały być: coraz większe osłabienie, bladość i pot na czole po obudzeniu oraz koszmarne sny i stałe uczucie wielkiego zmęczenia.
Wampiry nie lubią czosnku i cebuli, stąd dobrze jest mieć w domu nieco tych warzyw. Wskazane jest ich spożywanie. Wąpierza można też skutecznie odstraszyć wbijając nóż w jego cień. Demony te mogą przybierać też postać nietoperzy i innych zwierząt. Wąpierze w swym demonim wcieleniu są wrażliwe na srebro, które je odstrasza, ale nie unicestwia. Wąpierza można zabić przebijając jego serce drewnianym kołkiem, najlepiej osinowym, albowiem osika w wierzeniach Słowian miała moc odpędzania złych duchów. Podobne moce przypisywano gdzieniegdzie szakłakowi. Inną skuteczną metodą było obcięcie wąpierzowi głowy i ułożenie jej między jego nogami. Dla pewności można było wepchnąć nieboszczykowi w usta główkę czosnku, kawałek żelaza lub cegłę, albo też włożyć do trumny pędy dzikiej róży, głogu czy tarniny. Aby zapobiec przemianie nieboszczyka w wąpierza wkładano do trumny kawał żelaza, układano również zwłoki twarzą do dołu.
I o chorobie, bo takowa istnieje:
Najbardziej zbliżona do w/w wampiryzmu może być jakaś odmiara porfirii
Porfirie – grupa wrodzonych lub nabytych schorzeń wynikających z zaburzenia działania enzymów w szlaku syntezy hemu, zwanym również szlakiem porfiryn.
Klasyfikuje się je jako porfirie wątrobowe, porfirie erytropoetyczne lub porfirie skórne, w zależności od tego gdzie występuje nadprodukcja i nadmierna akumulacja porfiryn (lub ich chemicznych prekursorów).
Porfiria ma często podłoże genetyczne. Objawy porfirii mogą pojawiać się zaraz po urodzeniu, częściej jednak spotyka się je u dorastającej młodzieży. Objawy porfirii wywołuje najczęściej światło słoneczne (głównie UV), gromadzące energię w pierścieniu porfirynowym.
To tyle. Jakieś dodatkowe sugestie?
Zawsze lubiłam wampiry. Wampiry, to znaczy przerażających krwiopijców bez skrupułów, a nie święcących chłopców bez osobowości. Po całym tym zamieszaniu wokół "Zmierzchu" mam jednak coś w rodzaju przesytu -.-
Ja zaś wciąż lubię wampiry, nawet po tej serii "Zmierzchu", gdzie śmierdziało komerchą na kilometr. (XD) Najbardziej lubię czytać mangi o wampirach. ^^ Nie dlatego, że tam są przystojni rysunkowi kolesie, ale dla samych scen wbijania kłów. :) Z resztą... Wampiry zawsze mi się kojarzyły ze złem i czarną magią, jednak uważam że też powinny być jakieś z innymi zamiłowaniami, niż taki stereotyp wampira.
To samo co z wilkołakami... chociaż, wampy lubię nawet bardziej niż tamte ^^
Tak. Kołek w serce, czosnek i przemienianie się w nietoperza D: A nie jakiś debilny brokat...
To błyszczenie to największy debilizm jaki kiedykolwiek widziałam --
Cóż.... na temat "Zmierzchu" sie nie wypowiem... XD"
Tak do tego, jak czytałam post o wampirach przypomniało mi sie, że kiedys słyszałam, że krwiopijcy nie mają swojego odbicia w lustrze.
Do całej otoczki z czosnkiem, kołkami i nietoperkami dodać jeszcze spanie w trumnach i ta daaaa.... stary, poczciwy hrabia Dracula :D
Wampiry to fajne stworzenia, zwłaszcza ich upiorne odmiany. Oto kilka gatunków wampirów z Wiedźmina. Zaintrygowała mnie ich ilość i pomysłowość w wykonaniu obrazu stwora.
Wampiry wyższe:
Bruxa 
Alp
Katakan
<nie znalazłam żadnej ilustracji>
Mula
<również nic>
Nosferat
Wampiry niższe:
Fleder
Ekimma
<znów brak>
Garkain
Przepraszam za ten spam. Uznałam, że wampiry z wiedźmina są dosyć interesujące.
Dobra, koniec wiedźmina, teraz inne wampiry.
No to nap przykład hrabia Drakula z filmu "Van Hellsing". Porządny wampir, czyli zły, krwiożerczy, prawdziwy potwór, a żeby się go pozbyć trzeba się naprawdę wysilić. Ciekawe, co zrobiłby świecący Eduardo, gdyby na siebie wpadli :P
Podejrzewam, że Drac rozszarpałby biedaka na drobne kawałeczki. I świeciłyby one w ciemności plastikowym brokatowym blaskiem
o nie prawdziwy wampir idealny to wg mnie Lestat suptelny, ale okrutny. Szarmancki, a zarazem stanowczy. ideał, a co do Dracuyli to najlepsze jego przedstawienia to "Dracula" i "Nosferatu:Symfonia Grozy"(1922)...przepraszam wszystkich fanów ale "Van Hellsing to dno nie służące niczemu poza tępą rozrywką, ale zawsze przyjemną.
Co do Van Hellsing'a, nie twierdzę, że jest inaczej, ale takie tępe dzieła zazwyczaj pozwalają się bardzo odprężyć. No i co jak co, ale na wampiry z tego filmu nie można narzekać.
Wilcze napisał:
Co do Van Hellsing'a, nie twierdzę, że jest inaczej, ale takie tępe dzieła zazwyczaj pozwalają się bardzo odprężyć. No i co jak co, ale na wampiry z tego filmu nie można narzekać.
Nom sory ale były trochę tępe, takie nie są raczej wampiry.
Leon78657 napisał:
Wilcze napisał:
Co do Van Hellsing'a, nie twierdzę, że jest inaczej, ale takie tępe dzieła zazwyczaj pozwalają się bardzo odprężyć. No i co jak co, ale na wampiry z tego filmu nie można narzekać.
Nom sory ale były trochę tępe, takie nie są raczej wampiry.
Wampiry w Van Hellsing'u miały syndrom "tego zlego, ktory juz zlapal dobrego bohatera i ma szanse go wykonczyc, ale za to gada i przechwala sie bez sensu, dajac bohaterowi szanse na ucieczke/wyswobodzenie sie" :D
FirenSephir napisał:
Leon78657 napisał:
Wilcze napisał:
Co do Van Hellsing'a, nie twierdzę, że jest inaczej, ale takie tępe dzieła zazwyczaj pozwalają się bardzo odprężyć. No i co jak co, ale na wampiry z tego filmu nie można narzekać.
Nom sory ale były trochę tępe, takie nie są raczej wampiry.
Wampiry w Van Hellsing'u miały syndrom "tego zlego, ktory juz zlapal dobrego bohatera i ma szanse go wykonczyc, ale za to gada i przechwala sie bez sensu, dajac bohaterowi szanse na ucieczke/wyswobodzenie sie" :D
też prawda ale mam do tego iloraz inteligencji tych wampirzyc pomocnic
W Hellsingu to wilkołak najfajniej wyglądał, ach to puchate futerko i samcza klata ;]
A starego dobrego Kaina i Raziela ktoś oprócz Sephira kojarzy? :)
Uwielbiam wampiry, kupuję niemal wszystkie książki z tą tematyką (na "Zmierzch" szkoda mi było jadnak kasy, bo bym później to i tak spaliła xP) i staram się obejrzeć wszystko (niekiedy na własną szkodę, ale cóż... pasja to pasja) Widziałam już wiele interpretacji wampirów i pomysłów. Niektóre mi się bardziej podobają, inne mniej (a błyszczące wampiry to największa głupota jaką słyszałam). Trzymam się raczej Drakuli, którego Stoker obmyślił na podstawie ludowych wierzeń i może nieco tylko zmodyfikował.
Zawsze bawił mnie pomysł ciężarnych wampirzyc czy zapłodnienia kobiety przez wampira co zostało w pierwszym poście wymienione. Skąd w ogóle wzięła się taka myśl? Pomyślmy chwilę logicznie (tak, wiem, że czosnek i sam chodzący trup jakim jest wampir nie bardzo mieszczą się w ramach racjonalnego myślenia): jak martwe nasienie ma dać życie? Jak z martwej kobiety może zrodzić się coś żywego? A ugryzienie przez wampira w czasie ciąży też mnie nie przekonuje... Jestem przeciwniczką wszelkich dhampirów i innych hybryd (np. wilkołako-wampira z Underworlda... bogowie, co to ma niby być? -_-' )
Wspomniany gdzieś po drodze Lestat był fajny w Wywiadzie, ale potem miałam go osobiście dość... A wszystko przez wielkie uwielbienie samej autorki do tej postaci. Robienie bogów ze swych bohaterów nie jest zdrowe dla nich samych. Poza tym jak już wspomniałam nie podoba mi się czytanie w myślach. Ciekawszy był Armand (mój faworyt) ze swą trzódką w katakumbach i paleniem Claudii. Niestety w dalszych częściach Kronik i jego autorka popsuła i ostatecznie zabiła.
Moim ulubionym filmem z wampirem w roli głównej pozostanie "Nosferatu Wampir" reż. Wernera Herzoga, remake wspomnianego wyżej "Nosferatu" z 1922 roku.
MadEliveva napisał:
Uwielbiam wampiry, kupuję niemal wszystkie książki z tą tematyką (na "Zmierzch" szkoda mi było jadnak kasy, bo bym później to i tak spaliła xP) i staram się obejrzeć wszystko (niekiedy na własną szkodę, ale cóż... pasja to pasja) Widziałam już wiele interpretacji wampirów i pomysłów. Niektóre mi się bardziej podobają, inne mniej (a błyszczące wampiry to największa głupota jaką słyszałam). Trzymam się raczej Drakuli, którego Stoker obmyślił na podstawie ludowych wierzeń i może nieco tylko zmodyfikował.
Zawsze bawił mnie pomysł ciężarnych wampirzyc czy zapłodnienia kobiety przez wampira co zostało w pierwszym poście wymienione. Skąd w ogóle wzięła się taka myśl? Pomyślmy chwilę logicznie (tak, wiem, że czosnek i sam chodzący trup jakim jest wampir nie bardzo mieszczą się w ramach racjonalnego myślenia): jak martwe nasienie ma dać życie? Jak z martwej kobiety może zrodzić się coś żywego? A ugryzienie przez wampira w czasie ciąży też mnie nie przekonuje... Jestem przeciwniczką wszelkich dhampirów i innych hybryd (np. wilkołako-wampira z Underworlda... bogowie, co to ma niby być? -_-' )
Wspomniany gdzieś po drodze Lestat był fajny w Wywiadzie, ale potem miałam go osobiście dość... A wszystko przez wielkie uwielbienie samej autorki do tej postaci. Robienie bogów ze swych bohaterów nie jest zdrowe dla nich samych. Poza tym jak już wspomniałam nie podoba mi się czytanie w myślach. Ciekawszy był Armand (mój faworyt) ze swą trzódką w katakumbach i paleniem Claudii. Niestety w dalszych częściach Kronik i jego autorka popsuła i ostatecznie zabiła.
Moim ulubionym filmem z wampirem w roli głównej pozostanie "Nosferatu Wampir" reż. Wernera Herzoga, remake wspomnianego wyżej "Nosferatu" z 1922 roku.
Nom niby dobry i kolorowy i woogóle, ale jednak ten 1922 jest the best from the best.